Fakat müzeyyen bu derin tutku filmi | yeni rakı müzeyyen özellikleri ile ilgili tüm içerik yeni güncellendi

Bir gün buraya düşerse yolu eminim gel diyecektir bana…..

-Müzeyyen
+Efendim
-Hiç adını söylemek hoşuma gidiyor

Ne saçma bir film yani insan terk etmek için sevmez ki müzeyyen yazıklar olsun sana bir erkek için kaç erkeği hayattan kopardın. Ama yani Arif'in müzeyyenle barışmaması bncede isabet etmiştir. Umarım Arif yeni yaptığı sevgiliyi terk etmez sonuçta o acının ne olduğunu biliyor

fakat Müzeyyen bu derin bi tutku inancım bu benim. Ama belli ki tek taraflı tutku eksiğin bu senin…

Bir şeyin kalbini kırması için İlaki yanlış olması gerekmez ki…

Bu hayat böyle bir şey işte ve belki de ayrılıklarla az acılı bir ölüm provası yapıyoruz…

“Ben kendime bile sınır koyamazken , senin isteklerine nasıl hayır diye bilirdim”

izlediğim en kötü filmler listesinde madalyayı zorlar

Hayata dair soluksuz ve sanatsal.

Sevdiğini önce beyninden sonra da yüreğinden atamadıkça yeni bir ilişkiye başlayamazdı bir insan. Başlasa da ne kadar sağlıklı ilerleyecekti ki bu ilişki? Bitmesi bir çıt sesine bakmaz mıydı?

Müzeyyen'deki duygu ya içinden atamadığı eskiye özlemiydi ya da Arif gibi ilişkideki konumunu adlandıramayan, bir nevi yerini yadırgayan, kişiye ait olamama duygusuydu. Kim bilir?

Ne istediği konusunda kendinden emin ve bir o kadar da duygularından emin olamayan Müzeyyen, belki de hiç dönmeyecekti geri, belki de dönerdi, belli mi olur? Sonuç ne olursa olsun Arif için fark eder miydi? O emindi artık duygularından, ne kadar zor olursa olsun daha fazla çay içilmemesi gerektiğinden.

Bir nevi tezatların öyküsüydü benim için bu film. Film bittiğinde bir boşluk hissi sarıyor insanı ve bir sessizlik. Öyle bir histi ki bu… Sanki çok zaman geçse de yeri dolmayacak bir his, bir boşluk. Herkesin hayatında bir Müzeyyen'i geride bıraktığı bir Arif'i vardır belki de kim bilir? Ya da o içine hapsolmuş hiç gitmeyen boşluk hissi.

bir şeyin kalbini kırması için illa yanlış olması gerekmez ki.

-ona asiktim
+deydimi peki…

Arif ve ben bu yaşanılanları hiç hak etmemiştik.

uzun zaman sonra yuzyuze geldik dun onunla.arkadasim onerdiginiz bi ask filmi var mi dedi.ayni anda bu filmi soyledik.cok degismisti ama aslinda hala ayniydi.

Ben bu filmden sıkılırım diyenle olmaz mesela…bir çok ortak yanınız olduğu biriyle olun…

"Ya beni etkilemek gibi bir derdi yoktu ya da beğenilmeye çok alışkındı"

1:32:22 – Beni niye bırakıp gittin Müzeyyen? – Elimde değildi, kendime engel olamadım. Ona aşıktım. Seni üzmek istemezdim ama kendimden de vazgeçemedim. – Değdi mi peki? – Mesele bu değil ki, yaşamam gerekiyordu yaşadım. Ama biliyorsun işte bitiyor en nihayetinde her şey gibi. – Çay için teşekkürler. – Gitme! Lütfen! Diyelim ki gitmedin. Seninle beraber olmaya devam ettik. Ne değişecekti? Ne yapacaktık? – Sevişirdik. – Başka? – Sabahları beraber uyanırdık. Ben senden önce kalkardım. Senin uyuyuşunu izlerdim. Sonra sen uyanırdın. Bana gülümserdin. – Sonra? – Sonra, sabahları çayı tek şekerli içtiğini, günün diğer saatlerinde şekersiz içtiğini biliyor olurdum. O ilk şekeri ben atardım çayına, zarifçe eritişini izlerdim. – Sonra? – Sonra, en çok boynundan öpülmeyi sevdiğini biliyor olurdum. – Güzelmiş. – Sonra dışarı çıkardık. Dışarıda yağmur yağıyor olurdu. Biz şemsiyeyi almazdık. Sırılsıklam olurduk. Sonra sen bana sokulurdun. Ama saçağın altına hiç girmezdik. Sonra sen üşütürdün. Ayakların buz gibi olurdu. Ben sana en sevdiğin o mavi çoraplarını getirirdim. Sonra bayramları babaannenin mezarını ziyaret etmeye giderdik. – Gider miydik gerçekten? – Giderdik. Hayatta en sevdiğin kadın için ağlayışını izlerdim senin. Hiçbir şey yapmazdım; gözyaşlarını silmezdim, seni teselli etmezdim. Orada öylece ağlayışını izlerdim senin. Başka insanların mezarlarının arasında dolaşarak, hayatın ne kadar şahane bir şey olduğunu düşünürdüm. Sonra hiçbir şey yapmazdık. öylece otururduk. Çok bilinmeyenli bu sorunun yanıtını arardık. Hayat bizi yalancı çıkarana dek, bulduğumuz cevapları doğru sanırdık. – O zaman, bir çay daha içelim mi? – Daha fazla çay içmek istemiyorum ben.

20:23 Belki bir gün ben de yaparım , her şeyi bırakıp giderim.